Wiosna w pełni.

  Uwaga, uwaga! Temat na dziś: drzewo, krzew bądź kwiat przecudnej urody. Macie jakieś ulubione?

  Mój typ to zdecydowanie MAGNOLIA. W Szwajcarii można ją już zobaczyć w całej okazałości. Właśnie siedzę na przeciwko jednego niezwykłego okazu. Podobno nie przystoi być aż tak pięknym;). Szkoda, że jej urodę można podziwiać przez bardzo krótki czas. Maria Pawlikowska- Jasnorzewska napisała "szczęśliwy kto ten skrawek widział"

"Czas - krawiec kulawy

Czas, jak to Czas krawiec kulawy

z chińskim wąsem suchotnik żwawy

Coraz to inne skrawki przed oczy mi kładzie

spoczywające w ponurej szufladzie.

Czarne, bure, zielone i wesołe w kratkę,

to zgrzebne szare płótno, to znów atlas gładki

 Raz - coś błysło jak złotem

  zamigotało zielonym klejnotem,

   zatoczyło na zgięciu,

    zachrzęściło w dotknięciu...

Więc krzyknęłam: "Ach! Z tego, z tego chcę mieć suknię!"

Lecz Czas, jak to Czas, zły krawiec tak pod nosem fuknie

"To sprzedane, do nieba - cała sztuka -

szczęśliwy, kto ten skrawek widział -

niech większego szczęścia nie szuka

- To rzekłszy, schował prędko próbe do szuflady

a mnie pokazał sukno barwy - czekolady"

  Nie wiem jak to się stało, ale od ulotnego piękna Magnolii, kończę na wierszach ks.Jana Twardowskiego. Chyba łączy je tajemnica ulotności chwil, które tak łatwo przegapiamy w naszym życiu.
Poniżej parę moich ulubionych.

"Spoza nas (wiersz z banałem w środku)

nie bój się chodzenia po morzu

nieudanego życia

wszystkiego najlepszego

dokładnej sumy niedokładnych danych

miłości nie dla ciebie

czekania na nikogo

przytul w ten czas nieludzki

swe ucho do poduszki

bo to co nas spotyka

przychodzi spoza nas"

"Spieszmy się

Spieszmy się kochać ludzi, tak szybko odchodzą

zostaną po nich buty i telefon głuchy

tylko to, co nieważne jak krowa się wlecze

najważniejsze tak prędkie, że nagle się staje

potem cisza normalna więc całkiem nieznośna

jak czystość urodzona najprościej z rozpaczy

kiedy myślimy o kimś zostając bez niego

Nie bądź pewny, że czas masz, bo pewność niepewna

zabiera nam wrażliwość tak jak każde szczęście

przychodzi jednocześnie jak patos i humor

jak dwie namiętności wciąż słabsze od jednej

tak szybko stad odchodzą jak drozd milkną w lipcu

jak dźwięk trochę niezgrabny lub jak suchy ukłon

żeby widzieć naprawdę zamykają oczy

chociaż większym ryzykiem rodzić się nie umierać

kochamy wciąż za mało i stale za późno

Nie pisz o tym zbyt często lecz pisz raz na zawsze

a będziesz tak jak delfin łagodny i mocny

Spieszmy się kochać ludzi tak szybko odchodzą

i ci co nie odchodzą nie zawsze powrócą

i nigdy nie wiadomo mówiąc o miłości

czy pierwsza jest ostatnią czy ostatnia pierwszą"

I na koniec:

"Poczekaj

Nie wierzysz - mówiła miłość

w to że nawet z dyplomem zgłupiejesz

że zanudzisz talentem

że z dwojga złego można wybrać trzecie

w życie bez pieniędzy

w to że przepiórka żyje pojedynczo

w zdartą korę czeremchy co pachnie migdałem

w zmarłą co żywa pojawia się we śnie

w modnej nowej spódnicy i rozciętej z boku

w najlepsze najgorsze

w każdego łosia co ma żonę klępę

w niebo i piekło

w diabła i Pana Boga

w mieszkanie za rok

Poczekaj jak cię rąbnę

to we wszystko uwierzysz"

A poniżej Panowie w całej okazałości wybierają się na łowy;)